23 czerwca 2020 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie [dalej: Sąd] wydał orzeczenie (sygn. III SA/Wa 2400/19) w zakresie interpretacji przepisów art. 26 ust. 1, ust. 2e i ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych [dalej: ustawa CIT]. Spór dotyczył kwestii obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób prawnych w dwóch sytuacjach: w przypadku gdy wypłaty na rzecz nierezydenta nie przekraczają progu 2 mln zł oraz w przypadku gdy wypłaty przekraczają tę kwotę.
W przedstawionym stanie faktycznym spółka wskazała, iż w związku z prowadzoną działalnością nabywa od nierezydentów różnego rodzaju usługi. Zdaniem spółki, w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia za ww. usługi na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania jako zysków przedsiębiorstwa, opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego wynagrodzenie nierezydenta:
- dla wypłat nieprzekraczających 2 mln zł w trakcie roku podatkowego, spółka jest uprawniona do niepobrania podatku u źródła [dalej: WHT], w oparciu o otrzymany certyfikat rezydencji, bez konieczności dalszego szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy CIT, tj. m.in. czy podatnik jest rzeczywistym właścicielem otrzymywanych należności, prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania.
- W przypadku zaś wypłat dokonywanych od dnia 1 lipca 2019 r., przekraczających próg 2 mln zł, płatnik powinien złożyć – w oparciu o otrzymany certyfikat rezydencji podatkowej, bez konieczności szczegółowego weryfikowania spełnienia przez nierezydenta ww. przesłanek – oświadczenie, że posiada dokumenty wymagane dla zastosowania preferencyjnej stawki podatku oraz, że po przeprowadzeniu, z dochowaniem należytej staranności, weryfikacji warunków niepobrania podatku w pełnej wysokości na podstawie odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, iż istnieją okoliczności uniemożliwiające zastosowanie preferencyjnej stawki WHT.
Organ podatkowy uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe podkreślając, że weryfikacja w żadnym przypadku nie może sprowadzać się jedynie do pozyskania certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta, zaś płatnik ma obowiązek sprawdzić czy istnieją okoliczności uniemożliwiające zastosowanie obniżonej stawki WHT, zarówno w przypadku gdy kwota wypłaty na rzecz jednego nierezydenta w trakcie roku podatkowego nie przekracza progu 2 mln zł jak i w przypadku gdy wypłata tę kwotę przekracza.
Sąd nie zgodził się ze stanowiskiem organu podatkowego uchylając zaskarżoną interpretację w zakresie pytania pierwszego, dotyczącego obowiązków płatnika w przypadku wypłaty na rzecz nierezydenta kwoty poniżej progu 2 mln zł. W opinii Sądu nie można zgodzić się z twierdzeniem, iż zarówno w pierwszym jak i drugim przypadku, tj. gdy kwota wypłaty przekracza kwotę 2 mln zł, płatnik ma obowiązek dokonania pełnej weryfikacji z zastosowaniem ww. warunków, wynikających z art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy CIT. Zdaniem Sądu przyjęcie takiego założenia czyniłoby bezcelowym rozgraniczenie wypłat do 2 mln zł oraz powyżej tej kwoty.
Analizując art. 26 ust. 1 ustawy CIT Sąd uznał, że w sytuacji braku opodatkowania wynagrodzenia z tytułu usług, w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania jako zysków przedsiębiorstwa, opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je nierezydenta, dla wypłat nieprzekraczających 2.000.000 zł w trakcie roku podatkowego – płatnik jest uprawniony do niepobrania WHT w oparciu o otrzymany certyfikat rezydencji, bez konieczności dalszego szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy CIT. W ocenie Sądu zakres weryfikacji na gruncie ustawy CIT wyznacza bowiem art. 26 ust. 1, który nie odwołuje się do art. 28b ust. 4 pkt 4-6 niniejszej ustawy.
Natomiast, w ocenie Sądu, konieczność przeprowadzenia dodatkowej weryfikacji została przewidziana przez ustawodawcę w art. 26 ust. 7a ustawy CIT, który ma zastosowanie do wypłat przekraczających kwotę 2.000.000 zł na rzecz jednego nierezydenta w danym roku podatkowym. Wówczas, płatnik ma obowiązek dokonywania poszerzonej weryfikacji oraz sprawdzenia czy istnieją okoliczności uniemożliwiające zastosowanie preferencyjnej stawki WHT.
Orzeczenie nie jest prawomocne.
KONTAKT
Andrzej Paczuski
Partner
andrzej.paczuski@ptpodatki.pl
+48 510 051 712
Patrycja Lutak
Doradca podatkowy
(22) 205 22 03